Helden op gympies

Na een hele lange busreis kwamen Linda en ik gisteren om 8 uur 's ochtends aan in Lake Louise. Het hostel was gelukkig niet ver lopen, met onze zware tassen en verbrande schouders.We waren aangenaam verrast bij aankomst: een erg mooi hostel, en vergeleken met ons hostel in Vancouver heel rustig. Hierdoor konden we meteen inchecken toen we aankwamen, en kon ik wat slaap die ik in de bus gemist had inhalen. Verder hebben we op onze eerste dag rustig aan gedaan en Lake Louise Village een beetje verkend.

Vandaag zijn we - na een heerlijk ontbijt in het zonnetje - naar Lake Louise gegaan. Gisteren hadden we bij het toeristencentrum al geinformeerd, en volgens die mevrouw was het geen enkel probleem om naar het meer toe te lopen. Maar mevrouw had er niet bij vermeld dat driekwart van de wandelroute bedekt was met een meter sneeuw. Dus Linda en ik dapper ploeteren door de sneeuw, 3 kilometer lang. Onze tactiek was: in het midden lopen, maar als je je voet ook maar een beetje te veel naar links of naar rechts neerzette zakte je al tot je knie weg in de sneeuw. Dit ging gepaard met veel lachaanvallen - ik voelde me zo klunzig om half wegzakkend te lopen! Gelukkig was het heerlijk weer, en was sneeuw in je schoen eigenlijk wel een welkome verkoeling. Halverwege kwamen we nog een Nederlands gezin (in berguitrusting) tegen. De meneer noemde ons helden, dat we dit op onze gympies deden. Ik was het eigenlijk helemaal met hem eens!

Na een tocht van 1,5 uur kwamen we eindelijk aan bij Lake Louise. Het was jammer dat bijna het hele meer bevroren was; dat maakte het meer toch wat minder spectaculair. Gelukkig was het totaalplaatje wel erg mooi: meer, bergen, sneeuw. Bij het kleine stukje water dat niet bevroren was kon je zien hoe helder en blauw het water is. Na een wandeling langs het meer zijn Linda en ik weer terug gegaan. Om het sneeuwpad te vermijden zijn we gewoon langs de auto weg gelopen, wat prima te doen was. Terug bij ons hostel nog lekker in de zon gezeten, 's avonds heb ik de sauna uitgeprobeerd (heerlijk) en morgen om 8 uur 's ochtends vertrekt onze bus alweer naar onze volgende bestemming: Banff!

vancouver; de mooiste van het land

Het is alweer bijna een week geleden dat Linda en ik Critter Care verlieten, en onze tijd in Vancouver zit er al weer op. Ik zal beginnen met ons afscheid: op onze laatste avond organiseerden we een barbeque, die erg geslaagd en lekker was. Woensdagmorgen vertrokken we dan naar Vancouver, nadat ik mijn eigen ontbijt had overgeslagen om mijn diertjes voor het laatst te kunnen voeden. Eenmaal aangekomen en ontpakt, zijn we lekker gaan relaxen aan de rivier vlak bij ons hostel. Verder hebben we de omgeving en ons hostel verkend, wat heel mooi ligt: vlak bij het strand, Davies street en Stanley Park.

Na een goed ontbijt zijn we donderdag op weg gegaan om te shoppen. Robson Street en zijstraatjes waren hier de perfecte bestemming voor. Naast winkels die veel te duur voor ons waren hebben we wat leuke winkeltjes in onze prijscategorie gevonden, en de wereld werd even een stukje mooier toen ik de Zara zag. Met in mijn achterhoofd de wetenschap dat ik alles wat ik koop in mijn tas moet proppen heb ik het bij 2 shirtjes gelaten! Heel fijn aan Vancouver is dat je alles kan lopen; ook al lag ons hostel niet echt downtown, we konden gewoon te voet overal heen. Vrijdag, na een ochtendje skypen, was het tijd voor Stanley Park. Na een uur zoeken (maar dat was niet erg, want het is allemaal zo mooi) vonden we uiteindelijk de fietsverhuur en konden we door Stanley Park fietsen. Lekker weer, prachtige natuur en een leuke fietsroute: het was een geslaagde dag. We hebben alle highlights van het park gezien: de totempalen, holle boom, beaver lake (zonder bevers), mooie uitkijk punten en natuurlijk hebben we ook nog van het strand genoten.

De volgende dag hadden we ons opgegeven voor een Chinatown tour via het hostel. Helaas was de gids (en een groepsgenoot) een beetje gestoord, waardoor we in de meest ranzige pissteegjes terecht kwamen. Na 3 uur zijn Linda en ik maar zelf op pad gegaan, richting Gastown. Daar staat de welbekende Steam Clock, die niet zo heel veel indruk op mij maakte. Verder is Gastown volgestopt met toeristische winkels: ik had nog nooit zo veel winkels met precies hetzelfde assortiment in 1 straat gezien. Onze dag eindigde bij Candada Place, waar een overblijfsel van de Expo stond, een heel groot museum en het sculptuur waar het Olympische vuur ontstoken is.

Zondag was alweer onze laatste toeristische dag, die we doorbrachten in Victoria, Vancouver Island. We hadden de enorme omvang van Canada onderschat, want het duurde 5 uur om in Victoria te komen. Na eerst een stuk lopen gingen we met de skytrain en bus naar de ferrie. Na 1,5 uur op de boot (wat wel een mooie tocht was) kwamen we op Vancouver Island aan, maar toen moesten we nog een uur met de bus naar Victoria. Gelukkig was het al het reizen helemaal waard; wat een leuk stadje is Victoria! Met een zonnetje hebben we lekker over een marktje, langs de haven en door de binnenstad gelopen. Wat de dag helemaal compleet maakte is dat we een otter zagen vanaf de boot! Ik dacht dat het een zeehond was, maar otters zijn blijkbaar groot en dik. De terugreis was weer erg lang, en nadat we pas laat bij het hostel terug waren heb ik mijn tas nog ingepakt.

Want vandaag begon de reis naar het volgende avontuur al weer: Lake Louise. Nadat we uitgecheckt waren hebben Linda en ik lekker op het strand gelegen. Nu ik dit typ zitten we al in de bus, een reis die 11 uur duurt. Mijn terugblik op Vancouver is heel positief. Het is een erg mooie stad, met prachtige natuur, aardige mensen en toerist-vriendelijk. Het is wel vermoeiend om stedentrips te doen: we waren pas laat terug in het hostel, en de rest van de avond hebben we besteed aan het plannen van het vervolg van onze reis. Maar met een paar rustigere dagen tussendoor komt het helemaal goed!

watertanks (en natuurlijk baby's)

Linda en ik hebben een nieuwe hobby ontwikkeld tijdens onze laatste dagen werken op critter care: watertanks vanbinnen schoonmaken! Voor degenen die dit nog nooit van hun leven hebben ervaren zal ik de procedure kort beschrijven. Eerst wordt de tank (zo goed als) leeg gepompt. Daarna wurmden linda en ik onszelf door de enige opening, en scrubten de wanden, plafond en vloer. Vervolgens werden de wanden afgespoeld door het leeggooien van emmers water, en tot slot wordt het schoonmaak water weer uit de tank gepompt en het laatste restje op gezogen. Helaas gingen er een paar dingen mis: toen ik uit de tank wilde klimmen, schoof de ladder onder mij vandaan zodat ik in het gat bungelde; de slang van de pomp waar het vieze water uitkwam viel terug het gat in waardoor ik dit over me heen kreeg; en als laatste: de tweede tank stond in de knallende zon. Combineer de hitte met de ongezonde geur van chloor, en je krijgt een beeld van de onaangename omstandigheden waarin linda en ik verkeerden. De laatste tank was nog helemaal gevuld met water, en daardoor ook de smerigste. Het water wat we eruit pompten leek wel diarree, maar alle tanks glimmen nu weer vanbinnen!

Dan de baby's, die ook een groot deel van mijn tijd in beslag nemen. Ze zijn nog steeds ongelooflijk schattig en het gaat heel goed met ze. Nala en Dumbo groeien onwijs hard (40 gram aangekomen in 2 dagen) en krijgen al echt de omvang van een opossum. Tarzan heeft een beetje een achterstand vanwege zijn ziekte, maar doet het ook hartstikke goed. Hij is het meest aanhankelijk en uiteraard mijn favoriet. Zodra ik mijn hand in de kooi steek klimt hij erop, en toen ik de was aan het opvouwen was hoorde ik hem naar me huilen omdat hij honger had. De baby's mochten bijna naar een grotere kooi, maar Tarzan is de enige die door de spijlen heen past dus we wachten nog maar een weekje tot ook hij groter is. Mijn voedingsschema is na uitputtende weken eindelijk ideaal: om 9 uur 's ochtends mijn eerste en om 9 uur 's avonds mijn laatste voeding. Eindelijk weer normale tijden dus!

Verder had ik gehoopt om Diva's vrijlating te kunnen zien, maar gisteren heb ik ontdekt dat haar wond weer open is. Ook kwam er allemaal pus uit; haar wond moet dus nog een stuk beter worden voordat ze de natuur in kan. Nina is heel erg gestresst, door het geluid van het opbouwen van de kooien, en heeft daardoor erg last van diarree. We hopen haar zo snel mogelijk te kunne vrijlaten zodat ze niet zoveel menselijk geluid om zich heen heeft, maar haar vacht is nog niet genoeg teruggegroeid. Ik kan alleen maar hope dat Diva en Nina zo snel mogelijk hun vrijeid terug krijgen, want dat is uiteindelijk toch waar je het allemaal voor doet.

Morgen is alweer mijn laatste werkdag; dinsdag is het inpak- en afscheidsdag en woensdag zitten lin en ik alweer in Vancouver. Ik heb heel veel zin om rond te gaan reizen, al vind ik het natuurlijk ook jammer om mijn baby's en alle leuke mensen van hier achter te laten. Maar het is ook goed geweest zo; op naar het volgende avontuur...

een vermoeide maar blije mama

Deze hele week stond in het teken van mijn baby's (en natuurlijk Diva en Nina). Mijn voedingsschema was om de 3 uur voeden, en in de nacht om 12 en 6 uur. Per nacht kreeg ik maar ongeveer 4 uur slaap, en om daarop een hele dag te werken was op zijn zachtst gezegd vermoeiend. Mijn werkdagen lopen namelijk van 8 uur 's ochtends tot half 8 's avonds, met alle avondvoedingen uitgezonderd. Gisteren bereikte mijn uitputting een dieptepunt, toen ik de hele dag lachaanvallen had. Alle kleine, domme en normaal gesproken irritante dingen veroorzaakten de slappe lach, vooral tijdenshet voeden. Gelukkig is mijn voedingsschema veranderd naar om de 4 uur voeden, met als laatste voeding 11 uur 's avonds en 7 uur 's ochtends de eerste. Best goede tijden dus, die ook wat ruimte vrijlaten voor welgewaardeerde slaap.

Met de 3 baby's gaat het goed! Ik heb ze Tarzan, Nala en Dumbo genoemd (om twijfel weg te nemen: ja, het thema is Disney). Tarzan was de baby die ziek was en een opgezwollen buikje had. Woensdag ben ik met hem naar de dierenarts geweest, die concludeerde dat hij wormen heeft. Na 3 dagen ontworming was er inderdaad resultaat te zien, en Tarzan probeert nu al het gewicht wat hij aan wormen verloren heeft er weer aan te eten. Een goed teken dus! Nala en Dumbo groeien erg hard, maar vooral in de breedte. Ze zijn al begonnen met het zelfstandig eten van een melkschoteltje in hun kooi. Tarzan loopt dus nog een beetje achter door zijn zieke begin, maar doet goed zijn best om alles in te halen.

Diva geniet nog steeds van haar buitenverblijf. Ze is dol op stukjes kuiken en appelmoes, en heeft nog steeds een hekel aan aanrakingen. Ze doet het erg goed, en ik hoop nog steeds dat ik haar vijlating kan zien voordat ik hier wegga. Datzelfde geldt voor de coyote Nina. Haar enige probleem is dat haar achterkant nog steeds vrij kaal is. Omdat het weer nu beter is, kunnen alle vrijlatingen beginnen! Vorige week zijn 2 wasberen en 2 bevers de vrije wereld ingegaan, en de rest van de wasberen en alle eekhoorntjes kunnen waarschijnlijk binnen 2 weken de natuur in. Dat is natuurlijk waar wij dit werk allemaal voor doen, om ze een mooi leven in vrijheid te geven!

Linda en ik kijken ook al erg uit naar onze reis, die steeds dichter bij komt: nog 11 dagen te gaan! We hebben ons hostel voor onze eerste bestemming Vancouver al geboekt. Ik probeer nog zo veel mogelijk te genieten van de korte tijd die ik hier nog heb, en natuurlijk van mijn adorable baby's. Vanavond is het afscheid van Soili, waarvoor we een critter care feestje gaan bouwen. Daarna zijn Lin en ik de eerste die weggaan... Ik vind het trouwens wel heel jammer dat ik Koniginnedag mis, één van mijn favoriete feestdagen! Maken jullie in Nederland daarom allemaal maar wat extra plezier om mijn afwezigheid te compenseren.

en nog meer baby's!

De afgelopen 2 dagen heb ik er maarliefst 4 diertjes bijgekregen. Zaterdag kreeg ik te horen dat ik officieel voor de coyote Nina mag zorgen, samen met Arne. Nina is in februari doodziek binnengekomen omdat ze vergiftigde ratten had gegeten. Ook had ze erg last van mijten, waardoor ze nu half kaal is. Nu gaat het al stukken beter met haar, en rent ze lekker rond in haar mooie buitenverblijf. Omdat het nu zo goed met haar gaat en ze waarschijnlijk snel vrijgelaten kan worden, moet het menselijke contact tot een minimum beperkt worden. Mijn taak bedraagt dan ook alleen het voeden van Nina (een hele stapel vlees) en het schoonhouden van haar verblijf. Ondanks haar kaalheid is ze een erg mooi dier, al zie ik haar niet zo vaak omdat ze vrij schuw is.

Dan mijn andere diertjes: het zijn 3 ienimini opossum baby's. Gisteren kwam er een nest van 7 weesjes binnen, omdat hun moeder is doodgebeten door een hond. Ze zaten nog in haar buidel en hebben het daarom overleefd. Ik deel de baby's met Morgan omdat het er zo veel zijn. Ze zijn ongeveer 7 weken oud en zelfs hun oogjes zitten nog dicht! De baby's kunnen nog niet zo goed drinken als de andere grotere baby opossums, dus naast het voeden door het druppelen van melk op hun tong (de normale weg) moet ik ook 3 keer per dag tube-voeden. Dat betekent dat er een buisje naar hun maag gaat, waardoor het eten er als het ware wordt ingepompt. Het is een vrij risicovolle manier van voeden, want als je de luchtpijp in gaat of niet ver genoeg in hun maag gaan ze dood. Gelukkig is het tot nu toe allemaal goed gegaan, en de kleintjes zijn zo schattig!

Natuurlijk heb ik ook nog mijn Diva. Ze is echt een beetje een kreng en houdt niet van mensen. Ze heeft zelfs een supervisor in haar vinger gebeten. Gelukkig weet ik hoe ik met haar om moet gaan en bijt ze mij bijna niet. Nadat ik haar in een grotere kooi had geplaatst mocht ze gisteren zelfs naar een heel mooi buitenverblijf. Met haar gezondheid gaat het dus heel goed en haar wond ziet er ook mooi uit. Mijn uitdaging met haar is om haar zover te krijgen vast voedsel in plaats van alleen melk te eten. Ik had alle soorten groente en fruit geprobeerd, toen ik de tip kreeg om kuiken te serveren. Diva bleek dol op kuiken, waardoor ik nu 3 x per dag kuikens ontleed en voed. Maar het is ontzettend goed om te zien hoe ze geniet van het buiten zijn (en het verslinden van kuikens..).

Nu het zo ontzettend druk is met baby's worden de dagen vanzelfsprekend ook langer, want ander werk blijft ook doorgaan. Dus ik vermaak me ook nog met de dagelijkse scrubs van wasberen kooien, het verven, klussen en schoonmaken!

update

Helaas heeft mijn lieve Pip het niet gehaald. De problemen begonnen woensdag, toen ik ontdekte dat hij een opgezwollen buikje had en hij niet meer wilde eten. De dagen erna heb ik (en de supervisors) er alles aan gedaan om hem beter te maken: ik heb zijn buikje uren gemasseerd, medicijnen gegeven, water tegen uitdroging in hem gespoten, lichaamsbeweging gegeven... Maar maandagochtend vond ik hem om half 7 dood in zijn kooitje. Waarschijnlijk waren Pips darmen gedraaid, iets wat hij nooit had kunnen overleven. Gelukkig heb ik Diva nog! Met haar gaat het goed, al was er wat bezorgdheid omdat haar poep groen was. Daar krijgt ze nu antibiotica voor. Ze kan al zelfstandig eten, waar ik heel blij mee ben want dat betekent dat ik haar niet meer zo vaak hoef aan te raken. Ze heeft namelijk een hekel aan aanrakingen: ik hoef de kooi maar te openen en ze bijt en hist al. En dan is ze bij mij nog aan de rustige kant! Ze heeft al meerdere keren een supervisor gebeten, een echte diva dus.

Naast het hele baby-gebeuren was er natuurlijk ook genoeg te verven, schoon te maken en te klussen. Ik mocht me weer nuttig maken door een wasberen wc te ontstoppen, zeilen te vervangen en de klusjesman te helpen (wat ik maar beperkt heb tot spijkers aangeven). Ook had ik 2 dagen achtereen de verschrikkelijke cage 1 met wasberen. Ik zal proberen te illustreren hoe het verschonen van hun wc eruit zag: 1 wasbeer zat op mijn rug, 1 klemde zich aan mijn linkerbeen vast, 2 zaten in de emmer met schoon water, 1 had het putje gestolen en een ander zat in de lege wc en beet in mijn laars. Een echte uitdaging dus.

Ik had ook de eer om mee te mogen op een rescue: er was gebeld over een gewonde wasbeer. We vonden hem op een parkeerterrein en hij was heel makkelijk te vangen omdat hij zich niet verzette. Zijn oor en neus waren er half af, en ook zijn staart was niet helemaal compleet meer. Hij wordt nu verzorgd, hopen maar dat hij het haalt! Ik heb het hier helemaal naar mijn zin. Het is heel hard werken, de dagen zijn lang maar critter care voelt al echt als een soort 'thuis'. Ook met de andere interns is het elke dag weer gezellig. 's Avonds spelen we meestal spelletjes of kijken een film. Over precies 3 weken zit mijn tijd hier er al op, het gaat echt hard.

pasen en baby's

Zelfs in het verre Canada vieren ze Pasen als in Nederland: met een eierenzoektocht. Een supervisor had 54 eieren over het hele terrein verstopt met, naast chocola, briefjes erin met aanwijzingen over het hoofdcadeau. Helaas was dat al gevonden na een uur, maar het bleef een leuke zoektocht. Ik moest gewoon werken, maar heb tijdens mijn werk wel 2 eieren gevonden. Al met al was het dus een leuke Pasen, én we hadden heerlijk zonnig weer.

Ook ben ik mama geworden van 2 hele schattige oppossum baby's: Pip en Diva! Oppossums worden als garnalen in de buidel van hun moeder geboren, waar ze zich verder ontwikkelen tot ze 2,5 maand oud zijn en uit de buidel komen. Dat is hun 'tweede geboorte', waarbij ze dus echt op de wereld komen. Mijn baby's zijn 3 maanden oud, dus 2 weken uit de buidel. Ze zijn gevonden in een tuin (ik ben zelf meegegaan op de redding), en hun moeder is waarschijnlijk een week geleden doodgereden. Daardoor zijn ze erg ondervoed, en Diva heeft daarnaast ook een wond op haar rug. Ik moet Pip en Diva met een spuitje melk voeden, wat nog vrij moeizaam gaat omdat ze op een gegeven moment weigeren te slikken. Mijn laatste voeding is om 10 uur 's avonds, en om 7 uur 's ochtends is de volgende alweer. De korte nachten komen dus al!

Pip en Diva zijn super schattig. Telkens als ik naar ze ga kijken, staren ze met aan met hun bekje open (zo proberen ze gevaarlijk over te komen). Maar ze schrikken me niet af; ik vind ze alleen maar grappiger. Het wegen zorgde voor een euforisch moment, want ze zijn allebei 15 gram aangekomen (maar nog steeds een hoop gram te gaan)! Naast alle baby's hebben we natuurlijk ook nog de wasbeertjes die elke dag schoongemaakt en gevoed moeten worden, stapels hout dat geverfd moet worden en verder het opknappen van alle schuurtjes. Genoeg werk dus naast het mama-zijn!

april april

April is alweer aangebroken. De maand begon niet zo goed voor mij, want mijn konijntje waar ik sinds 1 dag voor zorgde heeft het helaas niet gehaald. Ze was heel schattig, erg uitgedroogd en koud, en de supervisors hadden al verteld dat haar overlevingskansen klein waren omdat ze een volwassen wild konijn was. Gelukkig krijgen we heel veel leuke baby's binnen. Zo hebben we een eekhoorntje, waar linda voor zorgt, en 8 baby-konijntjes. Ze zijn allemaal echt onwijs schattig.

Verder geniet ik nog elke dag van de leuke wasbeertjes. Afgelopen zondag gingen we, in het kader van 'enrichment', speeltjes ruilen tussen kooien. Ze vonden hun nieuwe speeltjes helemaal geweldig! Ook denken de wasbeertjes dat mijn haar een speeltje is, want ze kunnen er maar geen genoeg van krijgen om het vast te pakken en vooral niet meer los te laten. Terwijl jij hun kooi probeert schoon te maken. Naast het vele schoonmaken bleven de klusjes ook komen: verven, tenten opbouwen, gras maaien. Mijn nieuwste vaardigheid is slakkenjagen, waarbij men het bos in gaat, onder alle boomstammen kijkt en probeert zoveel mogelijk slakken (liefst zonder huisje) te verzamelen. De wasbeertjes zijn namelijk dol op ze!

Op mijn vrije woensdag ben ik met Morgan en Lynsey naar Langley gegaan. Lynsey liet haar tattoo bijwerken, wat ik wel interessant vond om te zien. Ik had alleen niet verwacht dat het zou bloeden, en was daar dan ook een beetje geschokt door! Na nog wat shoppen zijn we 's avonds met alle interns uit eten gegaan bij een indiaas restaurant voor het afscheid van een meisje, wat erg gezellig was. En gisteren ben ik 's avonds met Linda en een paar anderen naar de drive-in bioscoop geweest. Ik ging eigenlijk alleen voor de ervaring van de drive-in, en 5 minuten voordat de film zou beginnen (alle auto's ongeduldig toeteren) vroeg ik toch maar waar de film eigenlijk over ging. Het was 'Wrath of the Titans', en mythologische film met vooral heel veel actie. Tegen mijn verwachtingen in vond ik het nog best een leuke film ook! De drive-inn is wel wat ik verwact had: een groot parkeer terrein met een groot scherm. Elke auto kan het filmgeluid horen door een bepaalde radio-zender op te zetten. Een heleboel bijzondere nieuwe ervaringen dus.